Przegrane pokolenie i „Czasy się zmieniły”

Jak czytam tekst Bartqa24: Przegrane pokolenie,  Romskey’a, który :  ten tekst propaguje, czy wreszcie Michała Zgutka:  o tym samym, to wszystko się we mnie gotuje.

Czasy bowiem zupełnie się zmieniły. Ale tak jak inne nasze narodowe cechy, np. uwielbienie martyrologii narodu, się nie zmieniły, tak szczególnie nie zmieniło się utyskiwanie na szczególnie złe traktowanie, nie troszczenie się i zostawienie samym sobie, różnych grup wiekowych, albo zawodowych, naszych rodaków.  Oto wg Bartqa, właśnie jego pokolenie ma najgorzej. Bo starsi się zdążyli jeszcze załapać na początku transformacji, a oni już nie. I bez znajomości, ani rusz i człowiek kończy studia i nie ma pracy i się marnuje i państwo o nim nie myśli tylko o tych starszych. Boże!!! Nie mogę tego czytać. Niech Bartek i Romskey i Michał idą na uczelnie posłuchac panów profesorów, to się dowiedzą, że najbardziej niedowartościowani są w tym kraju naukowcy. Nich idą na komisariat, to posłuchają, jak to policja i służby mundurowe są są kompletnie ignorowane przez rząd i poprzednie rządy. Niech idą do szkół, posłuchać nauczycieli, do szpitali, nasłuchać się lekarzy i pielęgniarek, na pole rolnika, dowiedzieć się, kto w tym kraju jest najbardziej wykorzystywany. Niech pójdą do apteki i zobaczą emerytów i rencistów, którzy podając receptę pytają najpierw „Ile to będzie kosztowało”, po czym odchodząc wkładając do siatek jedną, czy dwie pozycje z lity przepisanych specyfików (wiem, bo sam tak robię), itd., itd., itd…

Najbardziej na świecie nie cierpię demagogii. A te teksty (szczególnie tekst Bartqa24, którego zresztą lubię czytać i często się z nim zgadzam), bo pozostałe to jedynie wyrazy poparcia i rozpropagowanie, to czysta demagogia. Często czytam w internecie pełne żalu teksty absolwentów wyższych uczelni, którzy to po dwóch fakultetach, ze znajomością trzech języków, nie może znaleźć pracy i zupełnie nie wie, co ma ze sobą zrobić. Jak czytam takie coś, to myślę: „Człowieku, ja ty zrobiłeś te fakultety? Przecież jesteś kompletnym idiotą!”. I to wcale nie jest takie głupie, wiadomo bowiem, że dziś zrobienie studiów jest tym, czym jakiś czas temu, ukończenie miernego technikum. Jak można ocenić człowieka, który po szesnastu i więcej latach nauki nie potrafi zadbać o swój byt? Tylko mi nie mówcie, ze nie uczą w szkole jak znaleźć się na rynku pracy. Tyc „co się jeszcze zdążyli załapać” też nie uczyli, i mnie też nie. Nie znam takiego kraju (nie słyszałem o takim), gdzie każdy absolwent określonego kierunku czy to studiów, czy innej szkoły, ma zagwarantowaną pracę w swoim zawodzie. Śmiem twierdzić, że poza pewnymi wyjątkami (np.. lekarzy, żołnierzy), stosunkowo rzadko bywa tak, żeby dostać pracę w swoim zawodzie.

Owe narzekające, sfrustrowane pokolenie młodych, wykształconych (90 % z nich to historycy, prawnicy, psycholodzy, filolodzy, filozofowie i co tam jeszcze bardziej „nieprzydatnego”), nie jest zbyt „pracowite” w szukaniu pracy, za to wymagania ma (wg mnie) ostro „wypasione”. Szukają pracy na sąsiedniej ulicy, w sąsiedniej dzielnicy, itp. Rzadziej w innym powiecie, o województwie odległym o 600 km już nie wspomnę.

I tak się zastanawiam, co ci ludzie myślą, kiedy słyszą w telewizji hasło: „Tu się spełnia amerykański sen”, oglądając programy o Stanach Zjednoczonych. Myślą oczywiście o wyjeździe. Ale żaden się nie wysili, żeby pomyśleć o twórcach „Atlasa”, „Naszej-Klasy”, czy wielu, wielu innych biznesów, mniej znanych, ale bardzo udanych. Im się tu, w Polsce spełnił „polski sen”. Ale żeby tak się stało, trzeba spełnić parę warunków (ooo, już piszę o warunkach, a to świnia ze mnie. A bez warunków to nie łaska?) W psychologii jest taki slogan: „Jeśli chcesz coś zrobić, zrób to. Przestań gadać i zrób to!”. Bo zacząć trzeba od tego, ze od samego gadania nic się jeszcze samo nie zrobiło.

Że są straszne trudności, żeby założyć własną firmę? Bo biurokracja, i pieniądze, itp. Ano, to prawda. Ale może zamiast przez miesiąc siedzieć przed komputerem i pisać użalające artykuły notki w blogach, poświęcić ten czas na przebrnięcie przez biurokrację? Może zamiast płakać, ze nie ma pieniędzy na działalność, rozglądać się nad ich pozyskaniem? Może zacząć od czegoś malutkiego? Nie od razu przecież Kraków zbudowano. Jest tylko jeden warunek, ale za to warunek konieczny: rusz głową i… dupę i zacznij działać. Reszta wtedy zmieni się w warunki wystarczające. O różnicy tych dwóch warunków młodzi mogą nie wiedzieć, jako matematyczni analfabeci, ale to już nie mój problem – to tak na marginesie. Trzeba mieć marzenia, młodzi je mają. Trzeba chcieć je spełnić, a to już dla naszej młodzieży kosmos. I tu jest pies pogrzebany. Tego niestety nikt nie nauczy. To się albo ma, albo nie, ale można to posiąść, przez determinację, pracę nad charakterem, naukę, czy wreszcie, najzwyczajniejsze w świecie „zdrowe myślenie”.

Tak więc młodzi, zamiast myśleć o „polskim Egipcie” na ulicach, weźcie kartkę papieru, zastanówcie się nad sobą i zacznijcie WRESZCIE coś robić.