Nie ma nic za darmo

Już od najmłodszych lat byłem uczony, żeby pomagać innym. Ale pomagać bezinteresownie, nie oczekując niczego w zamian. Jestem jednak tylko człowiekiem i zawsze odczuwałem pewnego rodzaju „połechtanie” swojego ego, kiedy usłyszałem podziękowanie, pochwałę, czy coś w tym rodzaju. No cóż, łasy na pochwały byłem, chociaż dziś trochę mi przeszło.

Okazuje się jednak, że głupiec ze mnie. Robienie czegokolwiek, komukolwiek dobrego za darmo jest… frajerstwem. Tymczasem nawet Bóg i jego świta nie są frajerami. Że o ludziach nie wspomnę.

Oto w bazylice Jarosławskiej jest pewna rzeźba, Matki Boskiej trzymającej Jezusa zdjętego z krzyża. A ta rzeźba jest zasłonięta obrazem. Ten obraz, w czasie mszy jest podnoszony, aby odsłonić rzeźbę, która przyozdobiona jest koronami na głowach Marii i Jezusa.

No i stał się cud: podczas porannej mszy, dwa dni po świętach podczas podnoszenia obrazu, korony spadły. Przeor zakonu Dominikanów, o. Jacek Skupień od razu odczytał znaczenie i przesłanie cudu. „Matka Boska chce nowych koron” – stwierdził przeor – „Ale nie w charakterze ozdób, tylko jako WYNAGRODZENIE za wszystkie grzechy i zło”. „Po prostu (…) Ot, tyle”. Proste przecież, jak budowa cepa.

O rzesz ty! To Matka Boska bierze wynagrodzenie? I to w złocie? Ciekawe, co na to jej syn, który przestrzegał ludzi prze chciwością i ją piętnował. Coś mi się zdaje, że Matka Boska z tą chciwością Dominikanów nie ma nic wspólnego. Wykombinowali sobie braciszkowie, żeby trzechsetna rocznica bazyliki w Jarosławiu, którą się opiekują, była wyjątkowa we wrześniu tego roku. A jaka to wyjątkowość, podniesienie obrazu, jak robi się to co chwila. Trzeba było wymyślić coś ekstra, np. nowe korony. A dyby nie spadły, to ludzie by pomyśleli o niepotrzebnej ekstrawagancji zakonników i dopiero by było. A tak: to nie ma zmiłuj, to Matka Boska tak chce.

I walą ludzie drzwiami i oknami do braciszków, ze złotem i srebrem na nowe korony.

Żal mi tych ludzi z Jarosławia. Takim durnym być, żeby kompletnie bezmyślnie wierzyć w słowa zakonnika, nawet jeśli są kompletnie sprzeczne z nauką kościoła i z jakąkolwiek logiką. Nieszczęśliwi są ci ludzie, ubodzy „na duszy”, ale dobrze chociaż, że nie są tego świadomi.

Skoro „Bogowie” życzą sobie zapłaty za swoje usługi, albo uzależniają je od sowitości wynagrodzenia, to co dopiero ludzie. Taki Zbigniew Romaszewski np., postrzegany był, nawet przez przeciwników politycznych jako człowiek, który położył ogromne zasługi dla odzyskania przez Polskę niepodległości, ziszczonej w ’89. Jak się jednak okazało, nie był on  bezinteresownym bojownikiem, dla którego pokonanie systemu totalitarnego było celem nadrzędnym i jedynym. Oto okazało się, że Romaszewski był najemnikiem, żołnierzem fortuny na usługach 10. mln. późniejszych członków Solidarności, którzy obalili PRL.

Jak to jednak w życiu bywa, żołnierze fortuny cenią się wyżej niż najemca chce mu zapłacić. Zapłata w postaci dwudziestodwuletniego senatorowania, w tym przyznanie mu, na wyraźne jego żądanie, fotela wicemarszałka senatu (Boże, jakie to wydarcie z gardeł senatorów stołka wicemarszałka było żałosne), Romaszewskiemu nie wystarczyła. Postanowił ukarać Polaków za to, że nie pozwolili mu piastować stanowisko senatora dożywotnio, zapewne wraz z wice, a może marszałkowaniem. Uznał więc, że na emeryturze w wysokości ponad 4 tys. zł (wraz z żoną blisko 6 tys.) biedy klepać nie będzie i wystąpił do sądu o odszkodowanie i zadośćuczynienie.

I sąd, mu je przyznał za krzywdę (jaką było skazanie go na 4 lata więzienia), wyrządzoną mu przez PRL. Przesiedział co prawda dwa lata, ale wyrok się liczy, a nie stan faktyczny. Swoją drogą, ciekawe, o jakie zadośćuczynienie mu chodzi? Utracone wynagrodzenia? Od ’81. był aparatczykiem związkowym, który to związek, o czym wszyscy wiemy, był swego rodzaju partią polityczną i takąż działalność (polityczną) prowadził. Była (ta działalność) nielegalna w czasie stanu wojennego, więc i jego wynagrodzenia takie były Zapewne pochodzące (w całości, albo w dużej części) z darów zagranicznych „sponsorów. Wg ówczesnego prawa prowadził więc działalność nielegalną i czy nam się to podoba czy nie, o żadnym zadośćuczynieniu nie może (tfu, co ja gadam[!] nie powinno) być mowy.

Ale Romaszewski wie jedno: Należy mu się i tyle. Nie ważne od kogo, ważne, że wydrze. Najlepszym dowodem jest odebranie od swojego największego wroga, Bronisława Komorowskiego, Orderu Orła Białego. Jakim trzeba być cynikiem, hipokrytą i chciwcem, żeby garściami czerpać zasługi, byle skąd, byle od kogo, byle dostać. A jak nie dostać to wydrzeć, BEZCZELNIE, NA SIŁĘ, BO MU SIĘ NALEŻY. Romaszewski pokazał całą swoją małość, interesowność, kalkulację i zwyczajne chamstwo, czy wreszcie chciwość właśnie.

Co robiłby Romaszewski, gdyby 10 mln Polaków nie poszło za Wałęsą? Gdyby Wałęsa, Michnik, Mazowiecki i inni nie dogadali się w sprawie okrągłego stołu, w którym zresztą uczestniczył? Klepał by wykłady z fizyki na jakiejś państwowej, albo prywatnej uczelni, wstając codziennie o szóstej rano żeby zdążyć, od poniedziałku do piątku, zarabiał by tak sobie, a o emeryturze w wysokości takiej jak ma dzisiaj mógłby tylko pomarzyć.

Kto będzie następny po odszkodowanie? Macierewicz? Przecież też go skrzywdził PRL, siedział coś ponad siedem miesięcy, nie mówiąc już o internowaniu. I oczywiście Kaczyński Jarosław. Ten co prawda nie siedział, ale jak wspomniał, miał gorzej niż internowani i w dodatku zatrzymali go na 24. Tylko. Zresztą, jemu należy się odszkodowanie za nieinternowanie, bo to nie może być tak, że pierwszy opozycjonista PRL-u, nie był aresztowany i internowany. Bezpieka zrobiła tak specjalnie, żeby cierpiał wyjątkowo, więc odszkodowanie powinno być szczególnie wysokie.

Ciekawy jestem konsternacji, która dotknęłaby „prawdziwych Polaków”, gdyby Adam Michnik wystąpił o odszkodowanie i zadośćuczynienie. Pyszczyć by nie mogli, bo Romaszewski, a było by im nie w smak potężnie.

A ja głupi, przez całe życie myślałem, że wywalczyliśmy i tworzyli nową Polskę od serca, dla lepszego jutra wszystkich. Ochotniczo, z poczucia patriotycznego obowiązku, nie myśląc o zaszczytach i nagrodach. Bo Polska miała być nagrodą.

andy lighter